‘Ah, dus je drinkt eigenlijk chocolademelk?’
Zegt een dame lachend, die bij een gedeelde werkruimte een koffietje voor me aan het fabriceren is. En ik bedenk me weer dat mensen die hun koffie zwart drinken daar altijd zo ontzettend trots op moeten zijn. Ik snap het, het is vast om de reden dat ze twee handelingen extra uit moeten voeren als ze een koffie voor me willen halen en ze niet precies weten hoeveel melk en hoeveel suiker ik in mijn koffie wil en dat dat superveel onzekerheid met zich meebrengt in dit toch al ontzettend zware leven.
Misschien komt het omdat de zwartekoffiedrinkers zichzelf hebben moeten overwinnen voor ze zwartekoffiedrinkers werden. De kans is groot dat iedereen die zijn of haar koffie zwart drinkt, ooit een keer gezegd heeft: ‘nu stop ik met melk en suiker.’ Uitzonderingen zijn er altijd, maar de kans is klein dat jij zwarte koffie meteen lekker vond, dus ben je waarschijnlijk begonnen met alles erop en eraan. Maar moet je daarom dan zo bijdehand gaan doen? Alsof je meer bent omdat je met minder genoegen neemt ofzo? De gesprekken over koffie met iets erin zijn zo vaak kut.
Zwartekoffiedrinker: ‘wil je er iets in?’
Ik: ‘Ja, melk en een beetje suiker alsjeblieft.’
Zwartekoffiedrinker: ‘wist je dat als je één klontje suiker in je koffie drinkt, 3 koppen per dag, dat je dan jaarlijks zo’n 6 pakken suiker van een kilo naar binnen werkt?’
Me even bewust maken van dit feit is gewoon vervelend. Ik vertel hem toch ook niet dat hij met alle scheten die hij in een jaar laat 15 ballonvaarten kan faciliteren.
Of
Ik: ‘wil je er iets in?’
Zwartekoffiedrinker: ‘ja, koffie..’ vaak gevolgd door een zelfingenomen lachje.
Even aangeven dat zijn zwarte koffie toch iets specialer is dan mijn koffie. Bah.
Of
Zwartekoffiedrinker: ‘wil je er iets in?’
Ik: ‘Melk en een beetje suiker alsjeblieft.’
Zwartekoffiedrinker: ‘als je geen koffie lust, waarom drink je het dan? Haha’
Ik: ‘nou, dat komt dus, ik ben in mijn jeugd lange tijd stelselmatig misbruikt door mijn oom Gerrie. Dat was verschrikkelijk en gebeurde al sinds een jonge leeftijd. Na een lange tijd weerloos te zijn geweest werd ik na het verstrijken van de jaren en heel veel trainen gelukkig sterker dan hij. Toen duurde het nog even voordat ik ook de mentale kracht vond om me tegen hem te verzetten, maar op een dag was het raak en toen was het dus eindelijk over met het misbruik. Toen is hij vervolgens begonnen met het misbruiken van mijn zusje, en toen ik hem daarop betrapte, kon ik mezelf niet inhouden en heb ik hem redelijk zwaar mishandeld, waarbij het hersendeel dat verantwoordelijk was voor zijn motoriek dusdanig beschadigd was dat hij de zin in het leven verloor en na een half jaar nog net genoeg kracht in zijn lichaam had om zelfmoord te plegen en een zelfmoordbrief te schrijven, waarin hij de schuld van het feit dat hij zichzelf van zijn leven had beroofd op ondubbelzinnige wijze in mijn schoenen schoof. Sindsdien kijkt mijn vader – de broer van Gerrie tegen wie ik nooit iets over het misbruik heb durven te vertellen uit angst voor zijn reactie – me niet meer in mijn ogen aan en bezoekt mijn moeder me alleen nog stiekem als mijn vader van huis is. Op het moment dat ome Gerrie me voor de allereerste keer misbruikte, dronk hij zwarte koffie, waardoor ik nu, als ik zwarte koffie drink, aan niks anders kan denken dan aan het moment dat zijn vervellende, droge lippen en ruwe, naar een combinatie van slechte dark roast en bitter speeksel smakende tong zich met brute kracht bij mij mijn mond binnendrongen. Ik vind koffie lekker, maar ik leng het graag wat aan met melk en suiker om daar niet aan herinnerd te worden. Vind je dat oké?’
Zwartekoffiedrinker: ‘…’
Ik: ‘Ja, nee dit kon je natuurlijk ook niet weten, aangezien het uit mijn duim gezogen is. Moet ik eigenlijk niet doen, maar wie ben jij om de manier waarop ik mijn koffie drink te veroordelen?’
Misschien overdrijf ik.
Plaats bericht