Vliegen voor ramen zien er oerdom uit

Ik zie een vlieg tegen het raam aan vliegen. En nog eens. En nog eens. En ik vraag me af of vliegen ooit last hebben van een kater. Ik betwijfel het. Daarnaast realiseer ik me dat vliegen sinds er glas bestaat nog niet hebben geleerd om ermee om te gaan. Er sneuvelen dagelijks miljarden vliegen een langzame dood voor een raam.

Het ziet er oerdom uit.

Maar over oer gesproken, die vliegen hebben het altijd al zwaar gehad natuurlijk. Zo waren ze bijvoorbeeld meer gebaat bij het ontwikkelen van hun reactievermogen om te overleven, aangezien altijd al geprobeerd werd ze te vermorzelen onder een hand of krant. De behoefte aan comfort voor de mens zorgde dat het reactievermogen van de vlieg nog verder moest worden opgekrikt toen er zowaar een gereedschap werd ontwikkeld, puur en alleen om de vlieg gemakkelijker raak te kunnen meppen – de vliegenmepper. Vervolgens liepen ze weer achter in de ontwikkeling, doordat de drang van de sapiens naar het nog eenvoudiger uitmoorden van vliegen een gang naar elektrocutie vond. Gelukkig, voor de vlieg dan, vonden vele kinderachtige mensen de elektrische vliegenmepper te leuk om te gebruiken op elkaar – of in sommige nieuwsgierige gevallen op zichzelf – met vaak lege batterijen in de vliegenmepper tot gevolg, waardoor de vlieg weer meer vrij spel kreeg.

Maar die vrijheid in hun spel werd vaak louter benut tot aan het raam. Want doordat de prioriteit in de doorontwikkeling van de vlieg lag in het opkrikken van de reactiesnelheid, stagneerde de evolutie op het gebied van de omgang met doorzichtige materialen en dan bij uitstek glas. Zo werd de snelle dood van pletting of elektrocutie verijdeld, maar daarmee een langzame en lijdzame dood door glas voor vele nakomelingen in de hand gewerkt.

En terwijl ik kijk naar die vlieg die zoemend van boven naar beneden en van links naar rechts tegen het raam tikt, totaal ignorant voor de andere, eerder gesneuvelde vliegen die met hun pootjes omhoog op de vensterbank liggen te wachten op een stofzuiger, besef ik dat het er écht heel dom uitziet, maar realiseer ik me vooral ook dat ik makkelijk praten heb, aangezien ik overzicht heb op het totaalplaatje.

Nu hebben wij mensen de mogelijkheid om uit te zoomen. En ik vraag me af, als wij eerlijk uitzoomen en goed kijken, of we onszelf dan als mensheid ook zoemend tegen een raam aan zien tikken. En dat we, met alle ontwikkelingen waarmee we kortstondige gevaren iedere keer weer weten te verijdelen misschien wel goed bezig lijken te zijn, maar dat we eigenlijk op zoek zijn naar een antwoord op de grote vraagstukken en op dat gebied stiekem iedere keer tegen het raam aanvliegen, onvermogend om er echt uit te komen én totaal ignorant voor eerder uitgestorven volkeren die met hun pootjes omhoog op de geschiedkundige vensterbank liggen.

Ik pak een krant, zet het raam open en begeleid de vlieg naar zuurstof, bewegingsvrijheid en een langer leven, wetend dat daarmee het lot van de meeste vliegen onveranderd blijft.