Olifantenpaadjesmoordenaars

Olifantenpaadjes. Je kent ze vast. De door wandelaars of fietsers gevormde paadjes die ervoor zorgen dat je sneller van A naar B gaat dan het originele pad dat ooit was aangelegd.

Ik vind ze geweldig, olifantenpaadjes. Alleen de naam al is heerlijk. Het spreekt ook tot de verbeelding. Een olifant loopt ook waar hij wil. Zijn route is de route, niet de route die ooit door iemand anders bepaald is. En een bos waar hij en zijn kudde doorheen loopt is dan meteen verworden tot een nieuw pad; een olifantenpaadje.

Maar ik vind het ontstaan van het fenomeen ook geweldig. Eén iemand besluit: dit kan korter. En die fietst of loopt die kortere weg dwars door een grasveld of bosje. Het zijn ook de grondleggers van de olifantenpaadjes die de meeste hinder ondervinden in de vorm van ruwe ondergronden en/of begroeiingen. Vervolgens volgt er nog iemand, die vaak ook nog denkt dat hij de eerste is. Daarna nog iemand. En nog iemand. En nog iemand. [anders dan bij een kudde olifanten is er niet meteen een pad na één voorbijgang]. Dus er volgt nog iemand en nog iemand. Niemand van al die iemanden heeft ooit met elkaar afgesproken om dit te doen. Het gebeurt gewoon, vanuit een soort magische cohesie van onbekende gelijkgestemden. Totdat er bijna een paadje ontstaat. En op dat moment gaat het rap. Dan vinden naast de olifanten ook de kuddeschapen dat het achterlijk is om de normale weg te pakken. Een prachtig nieuw olifantenpaadje is geboren.

Verder vind ik eigenlijk alles waar het olifantenpaadje metaforisch voor staat geweldig. Het laat zien dat de vooraf bepaalde tred lang niet altijd de beste tred is. Het laat zien dat je voordelen behaalt door zelf na te denken. Luiheid verslaat moeheid als je zelf nadenkt.

Ook filosofisch gezien is het olifantenpaadje prachtig. Zo is het levenspad wat jij wil kiezen lang niet altijd zichtbaar, maar kun je er met de juiste verbeelding en volharding voor zorgen dat jouw beste pad op een gegeven moment steeds zichtbaarder wordt, al moet je daarvoor soms even buiten de lijntjes kleuren.

In München rijd ik minimaal tweewekelijks op mijn fiets naar het voetbalveld. Op die fietsroute rijd ik over wegen en door parken. Hier passeerde ik tot voor kort twee prachtige olifantenpaadjes. ‘Tot voor kort’ dus, omdat ze nu verdwenen zijn. De gemeente heeft ‘geluisterd’ naar het volk en er twee prachtige stenen paden neergelegd.

Wauw, goed zo, mooi, fijn.

Zou je zeggen.

Ik vind het je reinste olifantenpaadjesmoord.