Ken je dat? Van die momenten dat je denkt: dit moment zou voor mij best een eeuwigheid mogen duren. Nu is een eeuwigheid lang, maar het is dan ook maar een gevoel natuurlijk. En dat gevoel is vooral sterk op het moment dat je helemaal geen zin hebt in het moment wat direct na dat fijne moment komt.
Als je bijvoorbeeld onder een warme douche staat en je weet dat je na die warme douche een koude kleedkamer in moet stappen. Die douche mag een eeuwigheid duren.
Of als bij je bijbaan na hard werken in de pauze zit te genieten van een Cup-a-Soup, wetende dat het een drukke dag is en dat je erna nog een uur of 6 door moet werken.
Of als je aan een hele vette opdracht bezig bent, terwijl je na die vette opdracht weer aan de slag moet met je btw-aangifte.
Of als je op vakantie op een plein loopt met je prille geliefde wiens haar door de wind opstijgt en wiens gezicht glinstert in de zon, waardoor alles roze kleurt en de vlinders in je buik fladderen als op een lentedag in de vrije natuur, met de wetenschap dat de roze bril ooit af gaat en vlinders niet lang overleven in groepen zo groot.
Of als je op een winterse dag onder een mooie boom met twee lieve vrienden knus bij elkaar staat te genieten van de sneeuwvlokken die als een meteorietenregen in de dampkring oplichten in het licht van een lantaarnpaal, terwijl je een slokje neemt van een perfect gelukte, met verse sinaasappels en kaneelstokjes en steranijs op smaak gebrachte glühwein die precies vierendertig seconden op de perfecte temperatuur is, met de wetenschap dat de glühwein na die vierendertig seconden op sangria begint te lijken, je je bewust wordt van het feit dat je tenen eraf vriezen en je door een norse man herinnerd wordt aan het feit dat je anderhalve meter afstand moet houden waardoor je door de oncomfortabele kou en de mentale en fysieke afstand totaal niet meer kunt genieten van de knusheid van het moment.
Misschien ietwat specifiek, maar die vierendertig seconden mogen van mij ook wel ook wel een eeuwigheid duren.
Fijne Kerst.
Plaats bericht