Labelplakker als aandoening

Mijn moeder doet wat testen bij de oogarts in het ziekenhuis. Ik bracht haar weg omdat zij niet naar huis mag rijden na die testen. Ik zit in het betreffende ziekenhuis te werken en dingen vallen me op.

Het valt me op hoe slecht de horeca hier is. In een brasserie (of iets wat er voor door moet) kan ik van links naar rechts in de troosteloze warmhoudbakken een kaasbroodje, saucijzenbroodje, worstenbroodje of frikandellenbroodje kiezen als lunch. Of, als ik meer een zoetekauw ben, dan kan ik voor een gevulde koek, een appelflap, een chocomuffin, een appeltaart of een kokosmakroon kiezen. Keuzemogelijkheden te over. Grappig hoe de voedingswaarden van al deze producten bij elkaar opgeteld nog niet in de buurt komen van de gemiddelde lunchkeuze bij een tentje om de hoek. Ook grappig hoe de arts in hetzelfde gebouw ongetwijfeld tegen Ria zegt dat gezond en gevarieerd eten naast voldoende beweging van onmetelijk belang is voor een gezonde levensstijl en een goed leven: “maar hier heb je pillen voor nu.”

Daarnaast valt het me op dat ik bij iedereen die hier komt me afvraag wat diegene mankeert. Alsof je in een ziekenhuis kanker, geelzucht, keelontsteking of een buikwandinfectie moet laten zien om binnen te mogen. En tijdens dat oordelen is het absurd hoeveel je afgaat op uiterlijk. Oké, een been in het gips laat nogal rap zien dat het om een beenbreuk gaat, maar iemand met wallen hoeft helemaal niet aan insomnia te lijden. Net als dat een vrouw met kort en pittig haar helemaal geen midlifecrisis hoeft te hebben en een hele dikke man op een scootmobiel ook helemaal geen diabetes II hoeft te hebben. Maar toch denk je het op een of andere manier, alsof in je hoofd allemaal labels zitten die je op basis van uiterlijk op die mensen moet plakken.

Toen bedacht ik me: zo moet het voor veel mensen buiten het ziekenhuis ook zijn. Mensen die vanuit angst of onwetendheid geloven dat er aan iedereen wel iets mankeert en daar de hele dag mee bezig zijn. Angst die gevoed wordt door verhalen van tantes of een vervelende ervaringen uit het verleden. Of door verderfelijk nieuws: ‘Moord gepleegd in Amsterdam’, ‘Benzinepomp overvallen in Lutjebroek’, ‘Aantal roofovervallen stijgt met 17% in 2021’. En al die labeltjes, van ‘overvaller’, ‘drugsdealer’, ‘verkrachter’ en ‘oplichter’, zitten in het hoofd van die bevooroordeelde mensen. En die moeten geplakt worden. En wat is er dan fijner dan die sticker te plakken op iemand die anders is dan diegene zelf.

Labelplakker zou ook als ziekte geconstateerd moeten kunnen worden.

Dokter: “Meneer, u kunt beter even gaan zitten. Om maar met de deur in huis te vallen, we hebben bij u de aandoening ‘labelplakker’ geconstateerd.”

Man: “Oh… en nu?”

Dokter: “Ik ga er niet omheen draaien, er staat u een heftig ontlabelingstraject te wachten. Ik wil u alvast meegeven dat labels op potjes horen, zodat we weten wat erin zit, maar dat het bij mensen niet zo simpel is, u zult een mens toch echt even moeten leren kennen, en zelfs dan zult u merken dat één label niet alles zegt.”

Man: “Echt waar? Jeetje..”

Dokter: “Ja. Verder moet u uw daden onder ogen gaan komen, alle mensen waar u vermoedelijk een label op hebt geplakt op de hoogte brengen en ze ontdoen van dat label. Uw vrouw is al ingelicht en heeft de nagellakremover klaargezet. Veel sterkte de komende tijd.”

Man: “Bedankt.”