‘Mit Karte bitte’, en vrijwel direct nadat ik dat zeg, slaakt de man achter mij een luidruchtige zucht mijn richting uit. Ik draai mijn hoofd en kijk kort in het deels behaarde en deels pokdalige gezicht van een oudere man – ik schat zo rond de 70 – die mij met zijn diepliggende ogen vanonder zijn gefronste wenkbrauwenoerwoud nogal boos aankijkt. Ik sta bij de kassa van de supermarkt om af te rekenen en op het moment dat ik die man aankijk dringt het tot me door dat men in München niet van betalingen met plastic houdt. En dan vindt bij uitstek de babyboomergeneratie het nodig om middels hoorbaar zuchten en kreunen hun steentje bij te dragen aan de stagnatie van de digitale ontwikkeling.
Ik heb een vervelende dag. Ik heb ruzie gehad met mijn vriendin, ik ben chagrijnig mijn avondetenboodschappen gaan doen en ik heb helemaal geen behoefte aan een bokkige boomer achter me die me zonder echte reden lastigvalt. Na onze korte blikwisseling besluit ik de eer aan mezelf te houden en erover te zwijgen en ik stop mijn pinpas in de pinautomaat.
Het duurt een paar seconden, die automatisch langer lijken te duren vanwege de priemende ogen van die vent achter me, waarna het apparaat een lange eentonige pieeeeeep laat horen. Kaart niet geaccepteerd. Dit is de eerste keer dat dit gebeurt in München en ik woon er al meer dan een jaar. De timing van mijn pinpasblack-out is frappant te noemen. En nog voor het piepje klaar is met piepen, komt er een nog luidruchtigere, bijna rochelende zucht mijn kant op. En deze keer gaat de zucht gepaard met omhoog zwiepende armbewegingen waardoor zijn lichaam een ‘Y’ vormt alsof de beste man een vliegtuig probeert te laten landen. Ik draai me om en zie dat hij met zijn blik naarstig op zoek is naar gelijkgestemden in de rij. De meesten ontwijken zijn blik opvallend. Waarschijnlijk omdat hij zich zo ontzettend aanstelt.
Ik pak mijn andere pinpas uit mijn portemonnee, vraag me nog heel even af of deze dan misschien ook niet zal werken, maar al snel nadat ik hem erin steek klinkt er een positieve korte piep en vraagt het automaatje om mijn pincode. Opgelucht typ ik mijn code in, maar dan wordt mijn verbazing getekend door de goed hoorbare, lange pieeeeeep des duivels. Wat blijkt: ik heb in de consternatie de pincode van die andere pinpas ingetoetst. Kut.
Je vraagt je vast af hoe die man achter me reageerde. Ik ook. Dus ik draai mijn hoofd zijn richting in met mijn gezicht voorzien van een grijns, want ik kan de humor er wel van inzien. Die meneer niet. Er is ook geen plaats meer voor een zucht, want hij begint nu te blaffen: ‘ACH MANN, ZAHL EINFACH MIT BARGELD, WIE JEDER MENSCH..’ (ofzo) terwijl hij met zijn armen breed weer een aantal jumbojets richting landingsbaan seint. Ik onderdruk een opkomende lach, draai terug naar de pinautomaat en ga verder met pinnen, wijselijk niet reagerend op zijn tirade omdat dat het allemaal waarschijnlijk alleen maar erger maakt.
Maar op het moment dat ik verder ga met het intoetsen van mijn juiste pincode, blijft hij zijn ongenoegen verbaal in mijn linkeroor spuiten. Nu begin ik me te ergeren en keert het humeur terug dat ik had toen ik de winkel binnenkwam. Ik vraag me af wie deze man wel niet denkt wie hij is. Hij blijft maar ratelen: ‘ICH VERSTEHE ES ECHT GAR NICHT WARUM DIESE blablabla…‘ gepaard met zuchten, kreunen en armgebaren. Alleen maar omdat ik met een pinpas betaal. Begrijp goed dat het hele proces, van de pinpas die niet geaccepteerd werd tot aan het foutief intoetsen van de pincode in totaal zo’n 18 seconden van zijn waarschijnlijk toch al niet hele interessante leven heeft gekost. En terwijl hij doorratelt in het Duits, kom ik ineens tot een helder besef. Ik spreek Nederlands. Dat verstaat hij niet, waarna ik mijn hoofd naar hem draai, zijn aandacht vraag met een ferme ‘HALLO..’ waarna hij zijn tirade staakt en ik op een hele kalme en semi-excuserende toon vervolg:
‘.. ik vond je al opvallend lelijk toen je in de rij kwam staan, maar nu ik je nog eens goed aankijk én een klein deel van je karakter heb mogen zien, ben je nóg lelijker. Verder ga ik echt niet sneller pinnen van jouw gezeik, dus je kunt eigenlijk gewoon net zo goed je bek dicht houden joh.’
Piep piep.
‘Tschüss!’
En de rest van de dag was goed.
Plaats bericht