Het Famke-Louise-effect: zelfst.naamw. het; onzijdig; uitspraak: [fɛmkə luisə ɛˈfɛkt] meervooud: Famke-Louise-effect|en. 1) het gevoel dat ontstaat ten gevolge van het feit dat iemand zo dom is, dat je vanuit plaatsvervangende schaamte hoopt dat diegene iets gaat zeggen wat niet ultradom is.
Het is voor het eerst sinds ooit dat ik medelijden had met Eva Jinek, Diederik Gommers en Ahmed Aboutaleb. Tegelijkertijd. Allemaal gecreëerd door de domheid van één persoon. Famke Louise heeft respect voor corona, vindt dat het om de maatschappij draait, wil niet per se zeggen dat ze niet meer meedoet aan de maatregelen, maar zegt wel #ikdoenietmeermee. Het probleem van dit fenomeen: Famke Louise heeft veel meer volgers dan hersencellen.
Ze zegt blij te zijn dat ze de hashtag gebruikt heeft, want daardoor heeft ze bij Jinek haar onsamenhangende verhaal kunnen doen over onder andere haar stiefvader die piloot is en niet kan werken en daarom zo zielig is. Zo was ze waarschijnlijk ook blij dat ze een foto maakte voor Instagram terwijl ze 100 km/u reed op de snelweg, omdat ze daarmee aandacht kreeg voor 100 rijden op de snelweg, ofzo. O ja, ze is waarschijnlijk ook wel blij met die ‘weet niet, paarduizend ofzo’ die ze eerder dit jaar ontving om haar volgers te manen om binnen te blijven.
Ik heb medelijden met de persvoorlichter van Famke Louise, die waarschijnlijk als geen ander op de hoogte is van haar domheid en dus goed duidelijk wilde maken dat ze niet te veel in moet gaan op vragen en bij het verhaal op haar blaadje moest blijven. Ze heeft geluisterd. Het gezicht van die persvoorlichter op het moment dat hij Famke dat blaadje erbij ziet pakken, alles nog eens snel ziet lezen – als een kind voor zijn spreekbeurt in groep 3 – om vervolgens haar verhaal te doen, lijkt me mooi om te zien.
Terwijl ik met kromme tenen naar Jinek kijk, merk ik een gek effect op, nader te benoemen als ‘het Famke-Louise-effect’. Dit effect treedt in werking wanneer iemand een landelijk podium krijgt die zó dom is, dat je je begint te schamen voor de mensheid an sich. Het Famke-Louise-effect zorgt er dan voor dat je voor haar begint te hopen dat ze iets zegt wat niet ultradom is. Een beetje alsof je een wedstrijd Liverpool – IJsselmeervogels kijkt, waarbij de slimheid van Famke gelijk staat aan het scorend vermogen van IJsselmeervogels: je hoopt gewoon dat de underdog toch nog iets bewerkstelligt, al is het maar een corner.
Ik zit met tenen die inmiddels pijn doen van het krommen, met tranen in mijn ogen en een sjaal met daarop ‘Hup Famke’ te kijken naar hoe vooral Diederik, maar ook Ahmed en Eva voorzetjes geven voor eigen open doel. Ik sta op, zoals publiek in een stadion dat doet, klaar om te juichen, waarop Famke op haar blaadje kijkt, zich kort bedenkt dat ze niet van haar verhaal af moet wijken en de bal keihard het stadion uitramt.
Ik zucht, ga zitten en bedenk me dat zij er verder ook weinig aan kan doen en maak me zorgen om die 1 miljoen volgers die waarschijnlijk alsnog gejuicht hebben en ontzettend veel respect hebben voor haar want zij is real en in ieder geval blijft ze achter haar standpunt staan weet je, ja toch.
Nog niet aangemeld? Meld je in 7 seconden en mis geen verhaaltje.
[rainmaker_form id=”224″]
Plaats bericht