Duizend, tweeduizend, drieduizend, vierduizend riel en een dollar. 2 dollar voor mijn broodje hotdog op de hoek van de straat in Sihanoukville. Het Cambodjaanse geld is raar. Omdat ze naast de Cambodjaanse riel ook gebruik maken van de Amerikaanse dollar. Waarom 1 valuta als je er ook 2 kan hanteren? Naast het feit dat dit raar is, is het ook nog eens onhandig; Je hebt dus nu briefjes van 1, 5, 10, 20, 50, 100 (dollar) en 100, 200, 1000, 2.000, 5.000, 10.000 en 20.000 (riel). Eén dollar is ongeveer 4000 riel. Stel je het volgende eens voor: Je geniet van een avondje uit, en na een x-aantal biertjes ben je net zo zat als dat je de bittere biersmaak zat bent, dus je besluit een vodka-cola te bestellen à $2,25. Je betaalt met 20 dollar. Als je dan in je beschonken toestand twee briefjes van 1, drie van 1.000, twee van 5.000, één van 10.000 en één van 5 terugkrijgt, kan je naar mijn mening slechts 2 dingen doen: 10 minuten proberen uit te vinden of het klopt wat je hebt terug gekregen. Of grinniken, de barman bedanken en erop vertrouwen dat hij je niet oplicht. Ik koos voor het laatste, waarop ik een lach terug krijg van de barman. Een lach die zegt dat het in orde is, maar die ook weet dat ik daar geen idee van had. #Lievebarman. De morgenstond die goud in de mond heeft bewijst dat ik bovenstaand ritueel ietwat vaker heb herhaald. Ik voel me namelijk hetzelfde als een wolkenkrabber met koppijn (door de vodka-cola’s) en even later voel ik me nog kutter (ik mis zo’n 30 dollar). #Kutbarman. Een uur later moet ik daar weer op terugkomen, omdat ik (weer) verkeerd heb geteld. #Lievebarman. Laten we uit deze verwarring 2 dingen concluderen. Het gebruik van meer dan één valuta is idioot, en, bovendien, ik ben een idioot. Die middag gaan we de stad in. Een rondje lopen. Een bandenwinkel, een winkeltje voor motoren, een winkeltje voor wasmachines, een supermarktje voor je dagelijkse voedingswaren of shampoo, een coffeeshop en een doodskistenwinkel volgen elkaar op. Geen grote warenhuizen, Albert Heijn XL’s of Mediamarkten. Want hier zijn ze niet gek. Gewoon ieder zijn specialiteit. Heerlijk. Het is leuk om naar meneer A te gaan voor een nieuwe oplader, meneer B te vragen of hij die zelfgebakken bloempot ook in een ander kleur heeft en mevrouw C te complimenteren om haar zeer verfijnde weefkunsten die haar de uitgestalde sjaals heeft opgeleverd. Naast de lokale bevolking die je een cultuurboost geven, ontmoet je ook veel continenten in je medereizigers. Amerikanen, Schotten, Duitsers, Nicaraguanen, Fransen, Canadezen, Zuid-Afrikanen, Israëlieten, Nigerianen, Engelsen, noem maar op. De wereld reist. Je maakt kennis met compleet nieuwe karakters. Je ontmoet mensen waarvan de karakters ontzettend veel lijken op die van mensen die je kent. Rare mensen, lieve mensen, leuke, grappige, irritante, grote en kleine mensen. Mensen met een verhaal en mensen met een nog veel interessanter verhaal. Topscoorders, kunstenaars, huichelaars en bedelaars. Per persoon die je ontmoet is er ook een bepaalde manier waarop je ze ontmoet. Ik noem ze onenighters; de mensen waarmee je een geweldige avond hebt tijdens het uitgaan, waarmee je omgaat alsof je al jarenlang bevriend bent en waarvan een dag later blijkt dat je ze nooit meer gaat zien. Een stap verder heb je de weekies. Waar je pakweg een week mee optrekt, wat gepaard gaat met soms wat diepgaandere gesprekken waardoor je elkaars persoonlijkheid wat meer leert kennen. Als laatst heb je nog de nieuwe vrienden. Mensen waar je zo lang mee optrekt (pakweg anderhalve maand) dat je elkaar echt leert kennen. Ins en outs worden gedeeld en je leert elkaars historie kennen. Ik nam gisteren afscheid van Tom. Of eigenlijk niet echt, want hij was eerder uit het hostel vertrokken dan gepland omdat hij zo dronken was dat hij in zijn bed had gezeken en niet wilde wachten op hostelmedewerkers, maar onze wegen scheidden hier in ieder geval. Tom is zo’n nieuwe vriend. Ongeveer twee maanden hebben we ongeveer 24/7 op elkaars lip gezeten in ongeveer 3 verschillende landen. Tom gaat zijn eigen weg richting Thailand. Ik vervolg mijn trip richting Australië. Het land waar wc-papier doorgespoeld mag worden, zodat ik niet meer elke keer naar mijn eigen poep hoef te kijken als ik mijn reet afveeg. Daar kijk ik naar uit. Daarnaast lijkt Sydney me überhaupt een bestemming om naar uit te kijken. Doorspoelend wc-papier en een enkele valuta here I come. Doei Azië. tot weerziens -voels en -geniets.
Plaats bericht