Het plastic tasje is als het verwaarloosde kindje van de familie. Het zwarte schaap waar niemand naar omkijkt, ondanks zijn bijzondere kwaliteiten. Hij heeft het imago vergelijkbaar met Plasgrage Gerard nadat hij in groep 6 op het schoolplein in zijn broek had geplast. Ons gebruik ervan is te vergelijken met dat van een condoom: er één keer iets in opvangen en dan weggooien.
Het liefst ruilen we hem zo snel mogelijk in voor voor tasjes van papier, katoen of polyester. Die zijn helemaal niet per se heel veel beter voor onze omgeving, maar hun imago is nog fris. En hè, waar draait het nou eigenlijk allemaal om in het leven?
“Het is 20 keer sterker dan een hele sterke mier en ik weet zeker dat je bij een mier dacht ‘wow, wat gaaf’, toen je hoorde dat hij tot wel 50 keer zijn eigen gewicht kan dragen.”
Even terug naar het begin: plastic is een ontzettend handig, slim en sterk materiaal. Een gemiddeld tassie kan al snel meer dan duizend keer zijn eigen gewicht dragen. Het is daarmee 20 keer sterker dan een hele sterke mier en ik weet zeker dat je bij een mier dacht ‘wow, wat gaaf’, toen je hoorde dat hij tot wel 50 keer zijn eigen gewicht kan dragen. Daarnaast kun je het plastic tasje – dit kan geen ander materiaal zo goed als plastic – eenvoudig opvouwen tot een plat pakketje dat in je jas-, vest-, of kontzak past. Verder kun je erop bedrukken, je bedrijfslogo, een kunstwerk in detail of een foto – van bedrijfslogo tot kunstwerk in detail – wat jij wil.
Oftewel: op het Eurovision Tas Contest met plastic, polyester, papier en katoen in de race, zou het plastic tasje na de jury score waarschijnlijk met stip op 1 staan, maar zou het van het stemmende publiek geen enkele keer ‘douze points’ krijgen. Gerecycled papier klinkt nou eenmaal veel geiler dan plastic en bij het horen van de woorden organisch katoen komt menig vooruitdenker spontaan klaar – waarschijnlijk in een van organic cotton geweven sokje. Het plastic tasje zou kansloos onderaan eindigen.
“We gooien een plastic tasje zo makkelijk weg om dezelfde reden dat we een Big Mac zo snel opeten.”
En dat slechte imago is een probleem, want de reden dat we onze plastic tasjes zo haten – ze lossen niet op, maar hopen juist op in de oceaan – zou eigenlijk precies de reden moeten zijn dat we ze niet zo gemakkelijk weg moeten gooien. Waarom doen we dat dan wel? Nou, om dezelfde reden dat we een Big Mac zo ontzettend snel opeten: dat doen we omdat we hem ontzettend snel krijgen.
Dus plastic tasjes gooien we gemakkelijk weg, omdat we ze zo gemakkelijk en zonder emotionele waarde krijgen. Daar tegenover staat: als je ergens hard voor hebt gewerkt of iets met veel emotie hebt verkregen, dan gooi je het niet zomaar weg.
Een vergelijking ter verduidelijking. Stel, je hebt twee plastic tasjes: een blauwe en een groene.
Het blauwe tasje krijg je van je grootvader op zijn sterfbed met de boodschap: ‘ben er zuinig op m’n jong, hij heeft mij jarenlang geholpen en was me veel waard.’ Met tranen in je ogen neem je het plastic tasje over uit zijn trillende handen, waarna je opa zijn laatste adem uitblaast.
Het groene tasje krijg je op het moment dat je een boek wil afrekenen en de medewerkster van de boekhandel vraagt: ‘tassie erbij?’ Uit gemak knik je ja, betaalt tien cent extra en neemt het tasje over van de vrouw: ‘groetjes!’
Welk tasje heeft het meeste kans om bij thuiskomst linea recta bij het oud plastic terecht te komen? Precies: het groene. En welk plastic tasje gaat ammenooitniet in de oceaan eindigen? Precies: het blauwe. Waarschijnlijk geeft iedereen dat antwoord, sociopaten en mensen die een grafhekel aan hun opa hebben uitgezonderd. Ervan uitgaande dat jij geen sociopaat bent, heb je het antwoord in handen.
“Doe bij ieder volgend plastic tasje alsof je het van je overleden grootvader hebt gehad.”
Doe bij ieder volgend plastic tasje alsof je het van je overleden grootvader hebt gehad. Heb het lief, gebruik het en hergebruik het totdat je er niks meer in kunt dragen en verwerk het dan in een kunstwerk. Kom daarnaast in het openbaar op voor het plastic tasje – als ware het Plasgrage Gerard die gepest werd op het schoolplein.
Misschien gebruiken we het over een tijdje dan niet meer als condoom, gebruiken we er per persoon één in plaats van tweehonderd per jaar en winnen we er het volgende denkbeeldige Eurovision Tas Contest mee. Bijkomend voordeel: we helpen ook aan de voorkant bij het verminderen van de goorste soep op aarde, plasticsoep.
Plaats bericht