Een ode aan de gender-reveal-party 2.0

De gender-reveal-party, het gekke fenomeen dat is komen overwaaien uit Amerika, alwaar een specifieke gender-reveal-party overigens een flinke bosbrand heeft veroorzaakt; hopen dat die niet komt overwaaien. Voor degenen die niet helemaal op de hoogte zijn, schaam je vooral niet, maar het werkt zo: je krijgt een envelop van de verloskundige met daarin het geslacht van je ongeboren kind. Je kijkt niet in die envelop, maar je geeft die envelop aan je bakker en vervolgens nodig je alle mensen uit van wie jij vindt dat ze erbij moeten zijn op het moment dat jij erachter komt dat jouw kind in de toekomst staand kan plassen of niet. En op het moment suprême komt er (bijvoorbeeld) roze rommel uit die cake gedropen. Iedereen huilt en klapt en juicht en feliciteert. Vreugde overal, tranen van geluk, intense blijdschap alom. Yes, yes, yes! Driemaal hoezee. Het is een meisje. Dat wordt zittend plassen.

Maar het enige wat ik dan denk is: wat als het een jongetje was geweest? Gingen we dan ook huilen en klappen en juichen en feliciteren?

Als het antwoord daarop ‘nee’ is, dan lijkt me dat heel kut. Dat zou hetzelfde gevoel opleveren dat je krijgt wanneer die vrouw uit die geniale Lotto commercial een jacht krijgt voor haar verjaardag, waarop zij verontwaardigd ‘een witte?!’ uitkraamt en boos wegloopt. Dat die aanstaande moeder dus verongelijkt ‘een jongen?’ roept, waarna het geslachtonthullingsfeest (de Nederlandse vertaling klinkt precies zo kut als het fenomeen is) wordt afgebroken en iedereen naar huis wordt gestuurd. Dan snap ik een gender-reveal-party wel en zie ik er de lol ook nog wel van in.

Maar het antwoord op de vraag of we ook zouden klappen, juichen en feliciteren als het een jongetje was geweest is natuurlijk vrijwel altijd: ‘ja natuurlijk, zolang het maar gezond is!’ Het boeit dus helemaal niet of het een jongen of een meisje is. Je juicht altijd. Dus ben je daar aan het juichen om niks anders dan de reden dat je geacht wordt om te juichen, ongeacht welke kleur er uit die taart komt gedropen.

Ik zou bij de bakker willen werken, een foutje willen maken en het gezicht van de ouders willen zien op het moment dat er ineens een piemeltje vast zit aan het meisje dat ze al Sophie hadden genoemd, voor wie ze al een roze kinderkamer hadden ingericht en waar iedereen op de gender-reveal-party zo hard voor heeft gejuicht.

Kan iedereen op de gender-reveal-party 2.0 gezellig nog een keer komen klappen en juichen voor hypocrisie en staand plassen tijdens het overschilderen van de babykamer.