Het is lang geleden dat ik een post schreef. Ik had het druk. Of beter: ‘druk, druk, druk!’
‘Als je het écht druk hebt, dan zeg je dat geen drie keer’, zei een van mijn favoriete cabaretiers ooit. Ik had het eigenlijk ook niet druk, maar mijn focus lag gewoon ergens anders. Dat is een groot verschil in perspectief. ‘Het druk hebben’ is denk ik voor een deel een keuze en in zijn geheel relatief. Sommige mensen hebben het altijd druk, maar vinden dat zelf nooit. Sommige mensen zeggen gewoon altijd dat ze het druk hebben. Volgens mij komt dat laatste voort uit een angst dat anderen denken dat ze het niet druk hebben, waardoor ze het pas echt druk krijgen. Of, ze zeggen dat ze het druk hebben om verwachtingen te temperen. ‘Ja die deadline moet misschien iets opschuiven, want ik heb het zo druk’, klinkt natuurlijk ook beter dan: ‘Ja die deadline moet misschien iets opschuiven, want ik wil komende week ook die andere zeven seizoenen van South Park op Netflix kijken.’ Al zou ik het persoonlijk leuker vinden om die laatste als excuus te horen, vanwege de eerlijkheid en originaliteit.
Maar ik had het dus niet druk, druk, druk, of zelfs maar één keer druk, maar ik was gewoon met andere dingen bezig. Ik was bezig met werken voor geld, genieten voor de gezelligheid en lui op de bank liggen voor de rust. Al schrijvend schreef ik dus niet voor deze lol, maar voor knaken. Schrijven, feedback, herschrijven, factureren; dat was het voornaamste riedeltje. Het luchten van mijn hart en ziel met zwart op wit kwam daar niet in voor. En het grappige is dat er dan op een gegeven moment iets gaat knagen. Na weer een opgeleverde, gefeedbackte, herschreven en gefactureerde tekst en met nog meer te schrijven teksten op de plank liet ik ineens heel even alles vallen en typte ik dit.
Begrijp me niet verkeerd; ik vind mijn werk fucking geweldig. Schrijven voor geld is heerlijk. Het blijft uitdagend en elke opdracht is weer een opzichzelfstaand project. Ik kijk er in de weekenden vaker wel dan niet naar uit om maandag weer aan de slag te gaan en daar prijs ik mezelf ontzettend gelukkig mee. Maar er knaagde iets. En dat knagen kwam dus denk ik vanuit mijn lang niet geluchte schrijvershart – dat vind ik ook superkut klinken, maar ik denk wel dat dat het het meest accuraat omschrijft . Er moet gewoon op tijd gelucht worden, anders wordt er geknaagd. Maar dat luchten of knagen heb je niet zo goed in de gaten als je focus op werken, gezelligheid en nieuwe afleveringen van South Park op Netflix ligt.
Het is als een onverschillig persoon met een verstopte neus denk ik. Het boeit hem niet dat zijn neus verstopt is want hij redt zich wel, maar pas als zijn verstopping verdwenen is heeft hij in de gaten hoeveel heerlijke, verfrissende adem hij misliep. Terugkijkend op die verstoppingsperiode zou hij dan waarschijnlijk willen dat hij eerder de tijd en moeite had genomen om die verstopping te verwijderen.
Ik adem nu weer lekker door het schrijven van dit kleine kuttekstje, omdat het gewoon even zonder feedback of factuur of opdracht is. Ik denk dat het goed is om dat te onthouden, zodat ik de volgende keer wat sneller de tijd neem om te luchten.
Dan ga ik nu weer schrijven voor geld, anders moet ik aan te veel mensen vragen of ze wisten dat South Park tegenwoordig ook op Netflix staat.
Bovendien heb ik het echt moeilijk druk.
Plaats bericht