Dippen in ijskoud water

Dippen in ijskoud water is hot. Pun intented.

Goed voor lichaam én geest zeggen ze, dat dippen in ijskoud water. De plotselinge blootstelling aan de kou zorgt ervoor dat endorfine, dopamine, adrenaline en weet ik veel welke -inen nog meer vrijkomen in je hersenen. Die stoffen dragen bij aan het geluksgevoel, verhogen je alertheid en concentratievermogen en verbeteren je geheugen. Wie wil dat nou niet?

Tot een paar jaar geleden was het antwoord op de vraag ‘wie wil er nou géén ijsbad?’ vrij gemakkelijk beantwoord: de meeste mensen willen géén ijsbad. Maar nu er meer en meer bekend wordt over de positieve uitwerking van een koude duik en Wim Hof niet meer alleen bekend staat als ‘die lijpo die in zijn korte broek de Kilimanjaro beklimt’, maar eerder als ‘die guru die bewijst dat je met ademhaling, ijsbaden en mindset je grenzen kunt verleggen’, wordt het ijsbaddippen populairder. Ik denk persoonlijk dat de populariteit ook wordt aangezwengeld door verveling en behoefte aan een soort mentale verlichting tijdens deze coronacrisis.

Bij mijzelf was het een combinatie van een aantal aspecten. Zo was ik altijd al fan van het dompelbad na een sauna-sessie, maar houd ik er ook van om nieuwe shit te proberen én las ik dus ook steeds vaker dat het goed voor je is. En een hele belangrijke: ik woon sinds een tijdje weer thuis en mijn moeder zweert bij het koud-water-dompelen. Dat in combinatie met het feit dat ik gewoon erg benieuwd was naar de uitwerking ervan, heeft ervoor gezorgd dat ik samen met moeders op donderdagmiddag naar het ven (een lokaal meertje in Waalwijk) ben gereden voor een dip.

Even kort over m’n moeder
Die doucht dus sinds een jaar of 3 altijd koud – dus écht koud, maar echt écht koud, in de winter dus 10 graden kouder dan in de zomer, zonder thermostaat koud en dat is echt teringkoud, moet je voor de gein eens proberen. Ze kreeg in maart vorig jaar corona op d’r smoel. Een week op bed en met behulp van een prednisonkuur en een stevig afweersysteem is ze er goed vanaf gekomen. Loopt inmiddels dus ook weer gemakkelijk hard. Die afweer heeft ze waarschijnlijk opgebouwd door een levensstijl vol met gezond eten, drie keer in de week sporten en dus ook fucking koud douchen. Ze zweert er inmiddels bij. Ik niet. Ik douch met een beetje geluk half koud af. Mijn moeder is een beest.

Voordat we gingen dippen hebben we thuis trouwens even de ademhalingsoefeningen  van onze guru Wimpie gedaan. Het is een soort van hyperventileren waar je best een beetje high van wordt ofzo. Note: in het slechtste geval ga je out, dus doe het vooral zittend. Tijdens deze methode ga je ook al echt je lichaam voelen. Zoals een lokale Borkse zou kunnen zeggen: ‘Ge krègt ’t gevoel da’ge lèft.’

Gewapend met een handdoek, een zwembroek en badslippers rijden we met de auto naar het meertje in de bossen. Uitkleden bij het bankje. Een vrouw kijkt ons redelijk raar aan. Die vrouw is wel welwillend om een paar foto’s te nemen. Het is een graad of 8 buiten, dus in je zwembroek staan is koud. We lopen het water in. Voeten, tenen, kou. Intense kou. Verder het water in. Tot aan de knieën doet het niet zoveel. Gewoon kou. Tot aan de bovenbenen gaat het ook oké. Wel koud. Dan de schaamstreek. De zak. Het edele deel. Of in dit geval: de slak die in zijn huisje schiet alsof je hem net met een zoute stok hebt geprikt.

M’n moeder Wim Hoft die shit als een kouwe kikker en staat al tot aan haar nek toe in het water. Ik heb moeite met mijn zak. De kou is intens. Ik ga verder. Mijn moeder coacht: ‘blijven ademen.’ Ik denk nog: jij hebt makkelijk praten, jij hebt geen zak. Maar voordat ik dat uitspreek realiseer ik me dat ook dat maar een smoesje is. Ik loop verder. De zak voorbij; dat was vooral een mentale drempel merk ik. Mijn buik valt mee. Het water staat nu tot net onder mijn ribben en het voelt alsof de kou van het water alle druk in mijn lichaam verplaatst naar mijn ribbenkast. Ik stok. Mijn adem ook. Mijn moeder coacht: ‘rustig in het water zakken en blijven ademen’. Ik zak met mijn borstkas onder water mijn ademhaling gaat alle kanten op. Ik heb geen controle. Mijn lichaam neemt het over. Ik puf als een paard dat een pony uitpoept en schiet weer omhoog het water uit.

Moeder coacht dat ik de tijd moet nemen om mijn adem terug te pakken als ik onder water zak. Ik zak en het lukt. Van heftig gepuf ga ik naar een relatief rustige ademhaling. De kou is intens, maar door de acceptatie lijkt de temperatuur te vervagen. Nu wordt het makkelijker. Een paar tientallen seconden later vind ik het welletjes en loop uit het water. De lucht die net nog onaangenaam koud voelde, voelt nu behaaglijk. De zon schijnt en dat voelt nu als de warmte van een open haardje aan op de huid – alsof de sensoren van je lichaam ineens beter werken. Ik voel nog steeds een druk op mijn borst van de kou. Mijn moeder doet wat armslingeroefeningen voor die de doorbloeding moeten bevorderen. Ik doe haar na en als twee idiote slingerapen staan we op een veld bij een meertje in onze zwembroek in de winter ons bloed naar onze ledematen te slingeren. We lachen en het is heerlijk. Als ware het magie voel ik de druk op mijn borst afnemen richting de rest van mijn lichaam.

Tenen tintelen. Monden lachen. Breinen shinen.

De rest van de dag voelt m’n lichaam aan alsof ik net een nieuwe huid heb aangetrokken die wat strakker en beter zit. Heerlijk.

Foto’s met dank aan de vreemde mevrouw die ons vreemd aankijk maar wel een paar foto’s wilde maken.