Auditie doen zonder dat je weet dat je auditie doet.
Dat overkwam mij laatst, toen ik in gesprek was met een reisbureau over het schrijven van blogs.
‘We hebben een vaste samenwerking in gedachte, maar kun je voor ons op no-cure-no-pay-basis een testblog schrijven?’
Natuurlijk wilde ik dat. En dat durf ik wel op no-cure-no-pay-basis, want ik ben overtuigd van mijn kunnen als schrijver van blogs én ik weet vanuit ervaring dat mijn eerste versie altijd dusdanig raak is dat er (eventueel na één feedbackronde) een blog staat waar een klant echt tevreden mee is.
‘Oh, en kun je die blog binnen drie werkdagen aanleveren, we willen namelijk de eerstvolgende negen blogs eind volgende week al gaan plaatsen.’
Yes. Ik kon wel wat schuiven in mijn agenda. Met een bak enthousiasme begon ik aan een inspiratieblog over reizen naar Peru. Ik schreef over de highlights van het land, zocht er inspirerende foto’s bij waar mensen zichzelf in konden zien én gaf handige reistips en concrete reisadviezen. Ik schreef aantrekkelijke cta’s om zo de lezer contact te laten leggen met het reisbureau – het uiteindelijke doel van de blog. Ik optimaliseerde het voor een aantal zoekwoordcombinaties, zodat hij op den duur ook nog eens gevonden zou worden. Ik liet ‘m een dagje liggen, herschreef hem waar nodig en stuurde de blog met de overtuiging dat dit wel goed ging komen (binnen drie werkdagen) naar de opdrachtgever.
Vervolgens bleef het drie werkdagen stil – vervelend, zeker als je zelf je best doet om iets snel aan te leveren – dus belde ik er even achteraan.
De uitleg: ‘Ja sorry, ik moet de blogs van de andere tekstschrijvers nog ontvangen, vind je het goed als ik over een paar dagen iets laat weten.’
Fuck me. Ik deed mee aan een auditie. May the best blog win.
‘Oh, maar je had niet verteld dat er meer schrijvers een blog zouden schrijven.’
‘Nee, maar er kwamen na jou nog aanmeldingen bij. Zou zonde zijn als ik die geen kans gaf.’
Mijn no-cure-no-pay-blog was veranderd naar een not-the-best-blog-no-pay. Een wereld van verschil natuurlijk. Dan heb je namelijk geen kans op feedback als je niet gekozen wordt én bovendien: als je vijf goede blogs naast elkaar legt, is de kans aanwezig dat vijf marketingmedewerkers allemaal een andere voorkeur hebben. Het ergste was nog dat deze marketingman niet eens doorhad wat voor verschil het was.
Ik verloor de wedstrijd en kreeg de uitleg: ‘Je blog was heel leuk, maar een andere blog las toch net iets lekkerder weg.’
Oké.
En je voorkomt dit door mensen contractjes te laten ondertekenen voordat je ergens aan begint. Maar ik ga juist zo lekker op werken vanuit het gevoel. Het voelt goed, ik schrijf voor je en dan komt het goed. Al blijkt hieruit dat het soms niet goed komt. Prima. Liever dit 99 keer goed en 1 keer fout, dan 100 keer alles afbakenen. En in het kader van omdenken: door die ene mindere ervaring waardeer je die 99 goede nog meer.
Note to self: misschien de volgende keer toch even zeggen: ‘Ik ben wel de enige hè?’
Plaats bericht