Nog zo’n dingetje van tegen de dertig aan lopen: heel de wereld om je heen poept kinderen.
Ongeveer een derde van de telefoongesprekken die ik het afgelopen jaar heb gevoerd betrof een bekendmaking aangaande een nieuw leven. Toen een vriend laatst belde en me mededeelde dat hij vader werd vroeg ik hem of dat alles was waar hij voor belde. Vond ie niet leuk. Nou, ik vind het niet leuk dat iedereen kinderen krijgt. Daar kan zomaar het einde van de vriendschap beginnen.
Voor het eerst komt er iets in je leven wat je zelf gemaakt hebt én leeft. Normaliter maak je iets zelf óf leeft het. Het een of het ander. Je maakt bijvoorbeeld een tekening van een pauw en je bent trots, maar die pauw leeft niet. Je houdt een hond in leven, je leert ‘m een pootje geven en bent trots, maar die hond heb je niet zelf gemaakt. Je maakt een werkstuk over olifanten en je weet aan je klasgenoten uit te leggen dat de Afrikaanse olifant een stuk groter is dan de Aziatische, maar op het moment dat je een vraag krijgt die je niet kunt beantwoorden loop je rood aan en als je dat merkt loop je nog roder aan omdat je beseft dat iedereen ziet dat je rood aanloopt en als je de tranen op voelt komen ren je weg en is de klassieke klassikale afgang compleet; een jaar later moet je hetzelfde doen, maar dan gaat je spreekbeurt over de Eiffeltoren en die heb je beter voorbereid en het lukt probleemloos en er is geen afgang en je krijgt een goed cijfer en je loopt met een sticker met het cijfer op de rug van je hand naar huis om aan je moeder te laten zien hoe goed je die spreekbeurt gedaan hebt waar je al drie weken van wakker hebt gelegen. Je bent als vijftien pauwen zo trots.
En nu heb je iets gemaakt dat leeft. Dat ademt. Dat beweegt. Dat groeit. Dat ontwikkelt. En elke babystap in z’n ontwikkeling is eigenlijk de normaalste zaak van de wereld en stelt niks voor op schaal van de mensheid, maar maakt jou zo trots als tienmiljoenmiljard geslaagde spreekbeurten bij elkaar.
Je hebt iedere dag een extra van vlees en bloed gemaakte reden om op te staan. Vreugdegevoelens die je in je leven nog niet hebt gekend komen naar boven als hij je aankijkt en lacht. Een nieuwe vorm van melancholie dient zich aan door het feit dat je nachten zo gebroken zijn als de ruiten van een leegstaande school en je er niks aan kunt doen. Angsten. Oh, de angsten. Het lijkt alsof het voor het eerst in je leven angst ontmoet. Rationele en irrationele. Angst over de boze wereld die wacht. Angst over die boze wereld die misschien wel vergaat voor hij kan praten. Angst over het krijgen van een rood hoofd en klassikaal afgaan als hij in groep 6 komt.
In essentie leer je het wonder van de creatie van een nieuw mensje inzien. En dat is fantastisch.
Maar voor mij is jouw baby eigenlijk gewoon als de hond van de buren. Het is niet mijn taak om ‘m in leven te houden, ik heb ‘m niet gemaakt, maar ik wil ‘m best een keer aaien, uitlaten en eten geven hoor. En als ie niet bijt vind ik ‘m waarschijnlijk nog lief ook.
Dus de volgende keer proosten we lekker, voor 30% op dat prachtige wonder van jullie, en voor 70% op onze vriendschap; die heeft het veel harder nodig.
Deel dit verhaaltje met je vrienden via een van onderstaande buttons en maak helemaal nergens kans op! Het is he-le-maal gratis!
[Sassy_Social_Share]
Plaats bericht