Orgwank heeft een probleem. Hij is in Nederland geboren én Afrikaans. Té Afrikaans zou je kunnen zeggen. Maar hij is er immers ook mee geboren. Het eerste wat zijn ouders hem gaven was zijn gekleurde huid. En het was ook van begin af aan dikke mik tussen hem en Afrika. Hij was Afrika, en Afrika was hij. Hij droeg altijd zijn gekleurde huid. En dat bracht problemen met zich mee.
Op de basisschool in groep 7 bijvoorbeeld, toen hij nietsvermoedend het schoolplein opliep en zijn shirt over zijn hoofd werd getrokken en hij ‘kutzwarte, ga naar je eigen land met je donkere huidskleur’ toegeroepen kreeg. Dat was best heftig. Hij kon er een aantal dagen niet van slapen. Maar hij kon zijn gekleurde huid toch niet uittrekken? Hij besloot ermee te dealen. En na verloop van tijd raakte hij gewend aan de kleine pesterijtjes en ging hij er steeds makkelijker mee om. Hij lag er bijna nooit meer wakker van. Hij kon er zelf immers niks aan doen dat de andere kinderen zo kortzichtig waren.
Na de basisschool ging Orgwank naar de middelbare school. Hier begonnen veel dingen weer opnieuw, omdat de leeftijdsgenootjes moesten wennen aan zijn gekleurde huid. Wel had hij al gauw een hele leuke vriendengroep. Maar toch leek een aantal scholieren hem niet te accepteren. Soms fluisterden deze groepjes scholieren en keken hem na als hij over het schoolplein liep. De pesterijen waren er minder vaak, maar werden wel heftiger. Zo is zijn fiets een keer beklad met rode graffiti. Dezelfde kleur rood als de tekst ‘ga naar je eigen land, kankerzwarte’ op zijn kluisje kleurde. Dat was erg heftig. Zijn huidskleur ging in de weg zitten. Hij dacht er eens over na om er iets aan te doen, maar kon het simpelweg niet. Hij was Afrikaans en Afrika was hij. Op het begin kostte het hem weer een paar nachten, maar al snel wende het. Zijn huid werd dikker. Orgwank slaagde met vlag en wimpel voor zijn havodiploma en maakte zijn ouders trots.
Tijd voor het hbo; waar hij ontzettend veel zin in had. En het begon geweldig. De pesterijen stopten! Adolescenten waren veel opener en vriendelijker dan kinderen en scholieren. Het leek alsof ze zijn donkere huidskleur helemaal niet meer zagen. Althans dat dacht hij. Want na verloop van tijd merkte hij dat hij niet uitgenodigd werd voor studiegroepjes, terwijl zijn vriend Bert, zonder gekleurde huid natuurlijk, wel werd uitgenodigd. Misschien kwam dat door die ene keer dat hij als enige van de groep niet binnenkwam in de discotheek omdat hij een gekleurde huid had. Maar ook de leraren behandelden hem anders. Hij kon het niet bewijzen, totdat hij een keer een lager punt kreeg voor exact hetzelfde paper als Bert. De leraar bood zijn excuses aan en paste zijn punt aan, maar veel schoot hij er niet mee op. Z’n huidskleur schuurde. Een paar nachten wakker, gevolgd door acceptatie. Hij moest gewoon net iets harder werken, het is nou eenmaal zo. Hij haalde zijn Bachelor met een 7,6 gemiddeld. De trotsheidspiek van zijn ouders leek bereikt. Ze straalden. En Orgwank nog harder.
Maar toen begon het échte leven. De grote wereld. Het was spannend, maar hij had er ontzettend veel zin in. Hij ging op zoek naar een baan. Geld verdienen! Alles wat hij geleerd had inzetten om een bedrijf beter te maken. Een toekomst bouwen. Hij solliciteerde. En solliciteerde. Maar hij werd steeds maar afgewezen, hoe goed hij ook zijn best deed. En Bert had natuurlijk allang een baan. Weer begon hij te twijfelen over zijn huidskleur. Zat het hem zo erg in de weg? Uittrekken gaat natuurlijk niet. Het is eigenlijk te gek voor woorden dat hij die gedachte had.
Dus ging hij protesteren. Tegen de gevestigde orde. Vóór verandering. Tegen racistische karikaturen. Vóór nieuwe en betere lesboeken in de basisscholen.
Wat bleek: een heel groot deel van Nederland vindt dat je het met een gekleurde huid hartstikke goed hebt in Nederland, dat ze hier allemaal best wel gastvrij zijn en dat Orgwank zich eigenlijk niet zo aan moest stellen.
Dus veranderde er nog steeds niks.
In tegenstelling tot Orgwank, had Frenk nog de keuze om zijn shirt uit te trekken.
Plaats bericht