Het lijkt me onwaarschijnlijk dat de wereld morgen uit elkaar valt. Ik weet nog, toen ik in de derde klas van de middelbare school in een natuurkunde les zat, dat het zweet me uitbrak. Dat zweet was een reactie op mijn natuurkundeleraar die vertelde dat het onvermijdelijk is dat de zon zal ontploffen en daarmee het leven op aarde waarschijnlijk geen kans meer heeft, als de aarde niet ook al weggevaagd wordt door de explosie. Ik wist mijn zweet redelijk goed te verbergen, maar kon mezelf niet bedwingen de vraag te stellen of de leraar wist wanneer dat dan zou gaan gebeuren. Of hij m’n zweet opmerkte of mijn angst rook weet ik niet, maar een medeleerling kon het niet laten al lachend te roepen: “Haaa, hij is bang dat de aarde vergaat.” De klas lachte en de leraar suste mijn angsten met het antwoord dat dat minimaal nog miljoenen jaren, zo niet, miljarden jaren zou duren voordat dat gebeurt. En dat ik me dus echt geen zorgen hoefde te maken om een naderend einde van de aardkloot en alles wat daarop huist.
Ik reed opgelucht en zorgeloos op mijn fietsje naar huis.
Fast-forward naar een dinsdag in juli 2022. Het zweet breekt me weer uit, maar ditmaal vooral vanwege de zengende hitte. Het is een graad of 39 en de warmte voelt alarmerend. Sterker nog: de trend rondom warmer wordend weer is alarmerend.
Het vergelijken van weersomstandigheden van vroeger met nu lijkt op het vergelijken van massaschietincidenten in Europa met die in Amerika. Ter vergelijking: tussen 1901 en 2000 (een periode van 99 jaar) werd in de Bilt twee keer een temperatuur boven de 35 graden gemeten. In 2018 en 2019 al vijf keer. Dat is, rekening houdend met de tijdsperiode, 125 keer zo vaak. Het aantal massaschietpartijen in Europa van 2009 tot 2018 (dus in 11 jaar tijd): 23. Aantal schietpartijen in Amerika van 1 januari t/m 13 juni 2022 (dus in 5,5 maand tijd): 251.
Ook al lijkt het wel zo, de vergelijking tussen wapens en hitterecords slaat om verschillende redenen niet per se als een tang op een varken. Behalve dat ook bij het verbreken van hitterecords mensen overlijden, moet er net zoals met betrekking tot massaschietpartijen, over de hele wereld iets gebeuren met betrekking tot hitterecords. De leus ‘guns don’t kill people, people kill people’ is natuurlijk achterhaald. Het is namelijk in de praktijk bewezen: neem de wapens weg en er wordt automatisch minder gemassamoord. In Australië is er sinds de nieuwe wapenwet in 1996, die wapens verbood en waarbij een terugkoopactie werd georganiseerd, precies 0 keer een mass shooting geweest. ‘People kill people, but with guns they kill easier and a lot more’.
Misschien moeten we kijken naar de opwarming van de aarde, zoals we kijken naar die schietpartijen. Wijs de wapens aan – bijvoorbeeld dieselauto’s, op een verkeerde manier opgewekte stroom, op een slechte manier gekapt hout – en haal de mogelijkheid weg om ermee te schieten. Dat kan toch nooit, hoor ik je denken. Het idee is zo radicaal, dat het nog moeilijker is dan het ontnemen van ‘the legal right to own a gun for self defence’ in Amerika. De stok van de hitterecords zijn ook iets minder hartverscheurend om mee te slaan dan de stok van 21 doden, waarvan 19 kinderen, die omkwamen bij een mass shooting.
Naast die drukkende warmte, drukt er op die hete dinsdag ook het besef van de opwarming van de aarde én de machteloosheid omtrent die opwarming op mijn lichaam. Ik voel me weer dat jochie van een jaar of 16 in de derde van het Dr. Mollercollege, me dit keer afvragend of de aarde niet binnen de kortste keren onleefbaar wordt. Ik mis alleen de natuurkundeleraar die mijn zorgen wegwuift met een nonchalant antwoord dat het nog miljoenen, zo niet, miljarden jaren kan duren voordat dat gebeurt. Dit keer zeggen alle natuurkundige juist het tegenovergestelde: we zitten midden in de vooravond.
Plaats bericht