Iedereen kan oordelen. Iedereen wil beoordeeld worden. We zijn er de hele dag mee bezig. Oordelen vellen en oordelen uitlokken. De meeste likes staan gelijk aan het beste oordeel. Wat de wereld niet kan zien doet er niet toe. Net als vroeger. Wat er binnenshuis gebeurde deed er niet toe. Als de familie er maar netjes uitzag als ze over straat ging. Propere kleding en gelakte schoenen op officiële gelegenheden en kerkdagen. Maar klappen met de achterkant van de hand als de fles leeg was en de gordijnen dicht.
Nu hebben we Facebook en Instagram om onze propere pakjes en paasbeste kapsels te exposeren. We lachen voor de flits en huilen na de post als het niet genoeg voldoening oplevert. Honderdeenentwintig likes voor die foto op dat gala die gekozen is uit vijfenveertig foto’s, maar die toch lijkt alsof hij au naturel geschoten is. We vergeten soms te schijten omdat het geen bruikbare online content met zich meebrengt.
We verdwalen op onze schermen in de tijdlijnen en de instastories en de nieuwsfeeds terwijl we zonder op te kijken onze weg vinden naar de bushalte. Sociaal contact krijgt geen kans totdat we uit ons online doolhof ontsnappen. We praten niet meer. Nergens voor nodig, hoeveel likes levert een goed gesprek nou eenmaal op. We hebben de aandacht niet of laat staan de spanningsboog om een fatsoenlijk gesprek te voeren. De diepte in is sowieso ongemakkelijk en zou alleen maar onzinnige informatie over ons karakter blootleggen. Daarnaast kunnen we een gesprek niet voeren zonder dat er een mailtje, tweet, pushbericht, of WhatsAppje binnenkomt.
We zitten op banken naar tv’s te kijken met telefoons in onze handen om te schakelen naar een ander scherm als het ene niet voldoende prikkels geeft. We staan constant aan. Precies net zo aan als die schermpjes in onze handen. Niet bereikbaar zijn is optie nummer laatst. Want we zijn altijd bereikbaar. Altijd daar als je ons nodig hebt. Behalve als we daar zijn waar jij bent en je ons nodig hebt. Dan zijn we nog steeds bereikbaar. Voor de rest.
We hebben geen angsten behalve de angsten voor het feit dat we geen angsten hebben. Waardoor we angsten voor gebrek aan likes creëren. Het aantal likes wat je krijgt is niet genoeg. Nooit genoeg. Geen genoegen. Gebrek aan voldoening. Daarom blijven we maar gewoon zo snel mogelijk doorrennen. Van de psycholoog naar de mindfulness training naar de yogales naar de sportschool naar werk en weer opnieuw.
Er is geen oplossing voor de leegte die we zelf creëren. De cirkel, hoe bol hij ook staat en snel hij ook draait, blijft altijd vicieus. En wordt donkerder. En grauwer. Net zoals de dagen korter en de nachten langer worden. En net als de dagen het kortst, het weer op z’n grauwst, de cirkel op zijn treurigst en de likes het meest nietszeggend zijn.
Dan is daar kerst.
En is het tijd voor familie. Maken de schermen even plaats voor andere lichtjes. Komt er even de geur van een naaldbos in de woonkamer. Even de oordelenmachine uit. Even de notificaties op mute. Even offline. Even lekker eten. Even omringd met degenen die er toe doen. Even elkaar zien huilen en weer aan het lachen maken. Even elkaar knuffelen en kussen. Even door het raam naar het grauwe weer kijken en concluderen dat geluk zit in onderdak, centrale verwarming, fijne mensen om je heen en een kop chocolademelk.
Even rust. Even uit. En daarom zo aan.
Zodat we onszelf weer kunnen opladen, om in 2018 weer lekker lomp door te kunnen blijven denderen.
Plaats bericht